در عین حال یکی دیگر از نارضایتی در امریکا

در سال 1992 جورج دبلیو بوش رئیس جمهور, ریاست جمهوری حزب بود که هنوز واگذار خود را از همه نجابت و حس مشترک. در حالی که بوش را محکوم کرد تظاهر کنندگان در Nixonian قانون نظم و مد اصرار دارد که اقدامات آنها "نه در مورد حقوق مدنی" و مقامات را با استفاده از "هر آنچه که نیروی لازم" به آنها را به پاشنه او ابراز شوک و غم و اندوه که پادشاه مهاجمان بودند نه مجرم. او همچنین قول داد برای رسیدگی به این "زمینه" مسائل که انباشته بود در لوس آنجلس مثل خیلی خشک آتش زنه. "ما می دانیم که وجود دارد این است که خشونت پلیس" پس از آن–دادستان کل ویلیام Barr گفت. "آن را سزاوار سرزنش است."

آن را می توان استدلال کرد که دونالد مغلوب ساختن پیشی جستن است در مبتذل راه انجام یک شبیه دو مرحله توصیف فلوید مرگ به عنوان "غمگین و غم انگیز" در حالی که حمله معترضان به یک هرج و مرج و اوباش. اما در کاملا سرسری تن از تسلیت خود را در سرور و نشاط است که با او به حمایت از سرکوب اعتراضات او واقعا هیچ امتیازی به افتضاح واقعیت که تحت آن آمریکایی های آفریقایی تبار در مینیاپولیس و جاهای دیگر زندگی می کنند. به نام او کرده است معترضان "اراذل و اوباش" و انعکاس قوس segregationist جورج والاس تهدید کرد که "هنگامی که غارت شروع به تیراندازی شروع می شود." این درحالی است که هرج و مرج در "لیبرال فرمانداران و شهرداران" که او می گوید باید "بسیار سخت تر" در جمعیت. در حال حاضر دادستان کل ویلیام Barr در ضمن دارای delegitimized تظاهرات با این ادعا که "برنامه ریزی, سازماندهی, هدایت و با هرج و مرج و سمت چپ گروه های افراطی با استفاده از antifa مانند تاکتیک است."

این بدیهی است که مردم نمی مراقبت در مورد آنچه اتفاق می افتد در این کشور است. آن را تبدیل به یک امر عادی برای توصیف آمریکا به عنوان یک کشور شکست خورده اما من مطمئن هستم که که مدت کاملا قطاری از آنچه اتفاق می افتد در اینجا این ترکیب عجیب از انحطاط و درد و رنج. آن است که نه فقط دولت فدرال در حال انجام است و تقریبا هیچ چیز به آدرس گیر به جای تکیه بر bluntest از اقدامات—اقتصاد-از بین بردن مستند—و دعا مدارس و کسب و کار را بازگشایی در زمان انتخابات در ماه نوامبر. آن است که نه فقط همه گیر است و در معرض هر موسسه در زندگی آمریکایی از جمله یک بار-محترم مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری و ارتش آمریکا به عنوان ناامید کننده بی کفایت. این گستاخ حرص و آز و فساد در نمایش: تجارت خودی توسط سناتور ایالات متحده آمریکا (و پس از آن خود را exoneration توسط Barr وزارت دادگستری); ثروتمند بیمارستان با سرمایه گذاری صندوق های سرمایه است که حفره کمک از کنگره در حالی که فقیر بيمارستان مبارزه (آیا شما حتی می دانم که بیمارستان ها تا به حال سرمایه گذاری صندوق های سرمایه? من نمی); های بزرگ زنجیره ای gobbling تا وام کسب و کار کوچک از یک برنامه است که بیش از حد ضعیف طراحی شده و بودجه کافی برای کمک به بسیاری از واقعی کسب و کارهای کوچک. در ضمن بیمه بیکاری برنامه از بسیاری از کشورهای در حال پس اسکلروتيکی از دهه رسمی تحقیر برای کسانی که پشت سر گذاشته شده است توسط بازار سیستم که افرادی که شغل خود را از دست مجبور به رفتن را از طریق hoops دیوانه فقط به مقدار متوسطی از کمک.

آنقدر ثروت بسیاری از منابع و در عین حال بسیار کوچک کمک کند. آن است که هر فرد و هر خانواده برای خود. به عنوان همکار من Osita Nwanevu نوشته است: "ما لازم نیست که یک کشور است." ممکن است همبستگی میان گسسته گروه وجود دارد ممکن است احساس مشترک بین افراد همفکر است که به نام یک مثال موافق به پوشیدن ماسک یا پناهگاه در محل به نفع همه است. اما از آن است که به اندازه کافی برای یک بیماری همه گیر. آن را دشوار است برای توصیف احساس درماندگی این بوجود می آید—آن وسعت خرد کردن وزن از آن است. حتی اگر ما می دانیم که در یک سطح معنوی که دولت شکسته است که جامعه ما امتیازات گسترش تنها به یک شانس چند که هیچ کس در حال رفتن به نجات ما چیز دیگری است به طور کامل به احساس آن را به عنوان به زودی به عنوان شما از خواب بیدار در صبح است. سورئال رانش از قرنطینه عصر خود neverendingness است که جوهر ما سیاسی است.