زمانی که هنر می شود خود کمک

در یک لحظه شاید بهتر پروری به مه از تلویزیون, تاریخچه براوو پس از تولید یک واقعیت تلویزیون نشان می دهد به نام اثر هنری: این هنرمندکه تا به حال آن دو فصل در سال 2010 و 2011. آن آمد بین کاهش کابل و ظهور جریان زمانی که تو رفتگی در دیوار را نشان می دهد تنها در یافت کانال های مانند براوو به جای راست-به-Netflix بکشد که در آن آنها در حال حاضر بیشتر به راحتی نادیده گرفته شود. اثر هنری شد و بصری-هنر نسخه از پروژه باندکه در آن شرکت کنندگان رقابت برای تولید بهترین پرتره کلاژ و تاسیسات به جای آن از لباس. چهارده هنرمندان به رقابت برای جایزه 100.000 دلار و یک نمایشگاه در موزه بروکلین.

شرکت کنندگان در بازه زمانی از یک پسر به نام Sucklord که طنز سفارشی-طراحی اسباب بازی به جودیت براون یک نقاش است که در حال حاضر برخی از موفقیت در رسمی گالری اکوسیستم. آثار تولید شده در انتساب—ایجاد یک قطعه از هنر پاپ به نوبه خود بخشی از یک فیات 500 خودرو به یک مجسمه (که اسپانسر پول) بود و در بهترین حالت متوسط. یکی از به یاد ماندنی بخشی از این نمایشگاه مشارکت جری Saltz, New York, مجله دیرین هنر به عنوان یک قاضی. Saltz پدرانه و charismatically بی تکلف doled هر دو دشوار مشاوره و تشویق. پیام خود را به نظر می رسید که با هدایت, هر کسی می تواند یک قطعه از هنر ارزش نظری موزه نشان می دهد.

Saltz بعد انکار کار هنری: "من شکست خورده در تمرین انتقاد در تلویزیون," او نوشت: هر چند او با خوشحالی می پذیریم دوباره سعی کنید. هنوز هم نشان می دهد به او یک دید جدید نه فقط به عنوان یک مجله منتقد اما یک مترجم خوب دنیای هنر و به میزان کمتر بالعکس. در سال 2018 او موفق به دریافت یک جایزه پولیتزر خود را برای بررسی. Saltz جدید کتاب چگونه می توان یک هنرمند را برای اولین بار اصلی پس از قبلی مجموعه ای از نقد اصل از تلویزیون نشان می دهد. آن را می دهد یک سری از دستورالعمل های کوتاه یا دهید برخی پیش پا افتاده و دیگران تحریک آمیز در هر دو نگاه و هنر برای مخاطبان در هر سطح از هنر تسلط.

اشتها برای این نوع از مشاوره تنها افزایش در دهه گذشته به عنوان هنر جهان (و بازار) تبدیل شده است بیشتر قابل مشاهده برای عموم مردم. با رسانه های اجتماعی ما hyperaware از نوع روزانه زیبایی تصمیم گیری است که یک بار در این استان از مردم در این هنر صنعت—ایجاد ذوق تصویر و پخش آن را به مجموعه ای از پیروان. در حال حاضر هر کسی که با آی فون ابزار برای ایجاد و انتشار نرم-تمرکز عکس پرتره یا frenetically برش ویدئو کلیپ; Infinite نوشته های به یاد چیزی بیش از رایان Trecartin تصویری هنر در حدود سال 2006. Saltz شرکت در این فرهنگ خود را ارسال حجم بالایی از دست ناخوانا یادداشت ها و ضد مغلوب ساختن پیشی جستن الگوهای رفتاری خود را در Facebook صفحه که تبدیل به یک نوع دیجیتال سالن.

کتاب خود تداعی این کلی در هاله ای از سواد بصری و خلاقیت—ما همه هنرمندان در حال حاضر! یا ما ؟ مشکل این است که هنر گیری در مورد خیلی بیشتر از فقط تصویر و آن را هرگز کاملا امکان پذیر است برای همه.

یک 144-صفحه جلد است که سزاوار کلیشه وچشمانى باریک, چگونه به یک هنرمند وجود دارد در تقاطع کوچک پیکره هنر-نقد کتاب و پررونق نوع از self-help-دیدار-زندگی-الهام. این راهنمای مختصر و مفید با فرمت است که با داشتن یک پرفروشترین رنسانس, از جمله ماری کوندو تمیز کردن دفترچه های راهنما; Mark منسون ظریف هنر نیست به F*ck و های مختلف آن را دنبال یو پی اس و بهره وری جنسی از حجم جمع آوری صبح روال های مختلف هنرمندان و متفکران به عنوان اگر ما می تواند نوشتن در جستجوی زمان از دست رفته توسط دادهاند مانند پروست. (Eat, Pray, Love ممکن است به جد از این گونه است.) مانند دیگران در آن کوهورت Saltz کتاب جذاب است با فراوان رنگ کپی از آثار هنری و پرتره از هنرمندان است. در مقدمه Saltz توصیف هدف خود را به عنوان پیشرو خواننده "از تعجب و نگرانی به ساخت هنر واقعی حتی هنر بزرگ است." سپس او تنظیم انتظارات: این کتاب می تواند "حداقل کمک به شما زندگی می کنند زندگی یک کمی خلاقانه تر."

Saltz یک نقاش بود قبل از او یک منتقد. او را کشت relatable backstory که او اغلب تکرار: یک متوقف هنر حرفه ای روی لئامت دادن به عنوان یک راننده کامیون نوشتن اولین قطعه برای صدای روستا زمانی که او در چهل سالگی. با تکیه بر داستان Saltz معمولا موقعیت خود را به عنوان یک پوپولیست. اگر او می تواند یک زندگی در هنر, شما می توانید بیش از حد. کتاب نمودار یک خطی پیشرفت از طریق این دوره از زندگی حرفه ای از تفکر مانند یک هنرمند برای حفظ یک استودیو روال به ورود و سپس بازمانده هنر جهان است. ("یادگیری به مقابله با رد است.") استودیو حیاتی است: این که آیا آن یک پاک کردن میز آشپزخانه یا دیواره انبار آن را به یک فضای شخصی است که در آن برای آزمایش شانس و ایجاد چیزهایی که وجود ندارد. Saltz پذیرای دشوار بروس نومان-esque ایده که هر چیزی که اتفاق می افتد در استودیو (یا فضای استودیو) باید در نظر گرفته شود به عنوان هنر. شما نیاز به نگاه در آنجا هنر به عنوان ممکن است به دنبال تمایلات خود را در هر کجا که بروید و صبور باشید.

کامی کوتاه تمرینات و یا تکالیف است که به عنوان دو هنر درمانی مانند ساخت "درخت حافظه" است که نشان دهنده زندگی خود و نشان دادن آن به شخص دیگری که پس از تجزیه و تحلیل آن; تلاش برای کپی کردن سبک های مختلف هنرمندان و یا حرکات و ساخت یک نقاشی تنها با استفاده از حک. این پیشنهاد نهایی نمی آید با یک توضیح که رابرت روشنبرگ یک بار معروف خواسته Willem de Kooning برای نقاشی های خود را و سپس تلاش بی وقفه پاک شده آن را با استفاده از هر وسیله لازم در سال 1953 قطعه که presaged عناصر مینیمال هنر است. هر چند این کتاب ارائه مقدار زیادی از موضوعات را دنبال کنید اگر خواننده می خواهد برای رفتن عمیق تر است, آن را به طور کامل اتصال فعالیت های این هنرمند با ریشه های خود را در تاریخ هنر و یا مفهومی نوآوری است.

این نسخه از زندگی مانند یک هنرمند تداعی چیزی نزدیک به شرکتی تمرکز حواس, افزایش توجه به جهان به خاطر حل مشکل (و شاید اجاره انبار). هنر در اینجا نشان می دهد کشف خود و بیان خود بدون خطر; خلاقیت یعنی چیزهایی که شما می توانید Instagram. در سراسر کتاب Saltz ارائه ناهموار مخلوط پت اظهارات در طبیعت از هنر overenthusiastic کمک به خود ("استعداد خود را مانند یک حیوان وحشی است که باید تغذیه") و یک تعداد انگشت شماری از سخت به دست آورده بحرانی بینش. Aphoristic به نقل از پاشیده در از امثال آلبرت انیشتین, Jay-Z و لوئیس بورژوا و همچنین Saltz معروف-دوستان هنرمند و همسرش, افسانه ای نیویورک تایمز منتقد هنری روبرتا اسمیت. (اسمیت سهم در میان بیشتر فکری مبتنی: "هنرمندان خود را به معنای از کار خود را.")

کتاب بهتر است به عنوان یک راهنمای به دنبال و پرورش طعم و مزه خود را در هنر از واقع ساختن آن. وجود دارد مفید تفکرات در شکل مقابل محتوا—"سبک ناپایدار اصل یک هنرمند به ارمغان می آورد به یک نوع"و چالش درگیر شدن با هنر معاصر بدون رد آن را از دست: "فکر نمی کنم خوب یا بد. فکر می کنم مفید و لذت بخش عجیب و غریب, خوش شانس." وجود دارد چشمک می زند از Saltz شادی بخش, منتقد, نقاشی بر روی مادام العمر دانش به طرح یک هنرمند کار در چند خاطره انگیز کلمات: "ماتیس ایده از ترکیب و فضا مانند یک wildflower, باغ, طولانی زل زل نگاه کردن در آسمان شب در حال تغییر cloud." بهترین بخش هایی از این کتاب می تواند به نظر می رسد تحت عنوان چگونه به یک منتقد هنریاما این شیوه زندگی است که بسیار کمتر aspirational.

دیگر اظهارات در Saltz راهنمای ممکن است ترک خواننده اشتباه و یا افسرده. "هنر نیست در مورد بازی با زیبایی شناسی" Saltz می نویسد. نیست که دقیقا آنچه در آن است ؟ آن بستگی دارد به آنچه که شما به معنای زیبایی شناسی, که او هرگز کاملا تعریف می کند. "قبول که شما به احتمال زیاد ضعیف است." این در واقع مشکل ایجاد درآمد از طریق فروش آثار هنری از طریق سنتی گالری اما پذیرش از فقر نباید بخشی از هر کسی کار و زندگی اجازه دهید به تنهایی پیش فرض وضعیت از یک هنرمند (یا نویسنده).

این glamorization غیرمتعارف فقر است یک موضوع در حال انجام برای Saltz که او تبدیل شده است فقدان ثروت به خودداری و ترومپت خود را با صرفه عادت خرید لوله bodega قهوه به سرما یک شبه به جای پرداخت حق بیمه برای قهوه سرد. نه به غبطه خوردن هر کسی یک موقعیت در یک موسسه, اما من می خواهم به جای شنیدن در مورد پول از این دسته از جوان هنر نویسندگان که تنها می تواند از خواب کارکنان عنوان و یا ستون چند شهر نیویورک کارکنان منتقدان حاکم بود برای مدت طولانی. یاد شوخی: چه چیزی باعث می شود یک رسانه قدرت ، دو شغل.

چه معنی آن را به عنوان یک هنرمند در یک اقتصاد است که در واقع اجازه نمی دهد که بسیاری از مردم به زندگی خود را به عنوان هنرمندان ؟ دنیای هنر است که در میان یک بزرگتر عطف نقطه در حال حاضر به عنوان آن را به طور فزاینده ای به رسمیت می شناسد خود را به عنوان یکی دیگر صنعت ساخته شده و در احتکار سرمایه و استثمار نیروی کار. هنر اقتصاد متاستاز در طول چند دهه گذشته است. خانه حراج می تواند به فروش نزدیک به یک میلیارد دلار از هنر در یک آخر هفته; چند مگا-گالری عکس مصرف بیش از عنوان جهانی فرانچایز supplanting مستقل تر جایگزین; و چند سوپراستار هنرمندان و چهره فشار به گسترش استودیو خود را به عنوان به سرعت به عنوان امکان پذیر است برای دیدار با جمع آوری تقاضا تبدیل به مینی شرکت های بزرگ. "باله" نگاه به فروش داغ هنرمندان در حراج هر زمان که قیمت های خود را منفجر اغلب مخرب خود را در دراز مدت چشم انداز حرفه ای (پس از متورم اعداد اغلب انتظارات بیش از حد بالا مانند مواد منفجره start-up) است. هنر کارگران صورت همان سختی ها به عنوان هر کس دیگری در فرهنگی, اقتصاد, رقابت ferociously برای کمیاب کنسرتهایی که تمایل دارند به طور موقت.

وجود یک جنبش در برابر این شرایط است. موزه کارکنان unionizing که در این موزه جدید. امنا که منبع ثروت به نظر می رسد بیش از معمولا از نظر اخلاقی به خطر بیافتد در حال مجبور کردن مثل ویتنی وارن Kanders که شرکت Safariland فروش گاز اشکآور و نارنجک. هنرمندان در حال توسعه دیگر به معنی حمایت از فروش به طور مستقیم به جمع با استفاده از crowdfunding و یا راه اندازی پادکست. این پس زمینه می رود تا حد زیادی unaddressed در چگونه به یک هنرمند. این کتاب بیشتر در رابطه با شیوه زندگی و یا نمادهای هنر و نسبت آن با واقعیت کنونی. آن را خوب به یک خانواده Saltz به ما می گوید و اشاره کرد که از هنرمند معروف لورل Nakadate دو ساله پسر که دوست دارد به رنگ. Nakadate است که متاسفانه بسیار استثنا.

هدف از هنر در اینجا به نظر می رسد به عنوان سرگرمی و یا لوکس پرشور سرگرمی و نه نیرویی است که به طور فعال در شکل راه ما می بینیم در جامعه ما آنچه که ما انتظار داریم از ما زندگی می کند و در نتیجه جهان خود را. یک تفاوت وجود دارد بین خلاق خود بیان و در واقع در حال یک هنرمند است که به بررسی طولانی مدت زیبایی و مشکلات فرهنگی. ما می تواند تشویق خلاقیت شخصی در حالی که هنوز هم حفظ اهمیت و دشواری که دومی مسیر. با محدود کردن خود در بیشتر قسمت ها به هنر رسمی و با کیفیت و Saltz نیز درصدد آن ابزار و پیچیدگی است. "دیدن می آید قبل از عبارت" به عنوان جان برگر نوشت: در سال 1972 نقطه عطفی راه دیدنکه نشان داد که نه ساخت و نه مصرف هنر است که به لحاظ سیاسی خنثی عمل می کنند. ما برای اولین بار بلافاصله, اما ما هنوز هم نیاز به قوی نوشتن به منظور تشکیل درک ما از هنر پایدار هدف و اثرات.

هل دادن بیشتر مردم به فکر می کنم بیشتر در مورد هنر یک آلیاژی خوب هر شکل آن طول می کشد. اما آن را بیش از حد درخواست برای این کتاب آموزشی با هدف آینده هنر آموزان و یکشنبه نقاشان به جلو قرار داده جامع تئوری هنر ؟ شاید این کمبود هنر چاپ و نشر و عدم stand-alone کتاب توسط ما چند جریان اصلی منتقدان هنر است که من می خواهم بیشتر. یا این که Saltz باعث می شود سیاست خود را واضح تر را در نقد خود را. در New York magazine, ستون, او نوشته است در نادیده گرفته عجیب و غریب هنرمندان و هنرمندان از رنگ و قریب به اتفاق تاثیر پول در دنیای هنر. او از پروژه ها مانند عکاس Nan Goldin ضد مواد مخدر اعتیاد فعالیت در رسانه های اجتماعی. اما در اینجا او shies دور.

نوشتن می تواند ساخت همدردی برای کار هنرمندان بدون تشویق من-بچه-می-فراموش-که توهم که هنر این است که یک کار ساده یا این که آن خصوصی ظرفیت بیشتر عمومی آن نقش است. که شامل یک مقدار مشخصی از آموزش و پرورش نه فقط در مورد اهمیت یک استودیو تمرین اما سلسله مراتب گالری نمایندگی جمع داران و موزه ها; راه است که در آن اقتصاد جهان هنر بسیار فراتر از این هنرمند را درک; های ساختاری بودجه هنر در برخی از سازمان ملل و نه در دیگران. این اطلاعات به موقع و مهم است. آلبرت کامو در سخنرانی در سال 1957 با نام "هنرمند را در زمان" که به تازگی چاپ شده توسط, قدیمی, در یک عشق-ish شومیز retitled ایجاد خطرناکی. این یک polemic در مورد ضرورت هنر در یک تلاش سیاسی حاضر است. "ما تنها توجیه اگر یکی وجود دارد این است که برای صحبت کردن به عنوان بهترین ما می توانیم برای کسانی که نمی," او می نویسد: از هنرمندان است. "همه ما باید در اجرای هر خطر و کار برای ایجاد آزادی است."

در هرج و مرج لحظات هنر گاهی اوقات می تواند در خدمت به عنوان یک حائل بین خود و جهان و یا یک روش فرار از واقعیات: "زندگی خلاقانه" به عنوان بهانه ای برای عدم مشارکت. ارسال عکس های خود را در پیشرفت طرح یا سرامیک رضایت بخش است. کمی آنالوگ حواس پرتی لازم است یک شورش کوچک در برابر خستگی ناپذیر کالایی فضاهای که در آن زندگی می کنیم زندگی ما است. در عین حال ما هنوز هم تکیه بر هنرمندان که بزرگتر و خطرناک تر هدف ایجاد آزادی است که نه تنها زیبایی بلکه اجتماعی و سیاسی نیز هست. کامو می نویسد: "آزادی در هنر است ارزش بسیار کمی که در آن هیچ معنای دیگر از اطمینان که هنرمند دارای یک زندگی آسان." که فرایند ایجاد نمی ممکن است نگاه خوبی در تلویزیون و یا در Instagram. این قرار نیست.